У Вярхлянах прайшоў мітынг-рэквіем "Не згасае памяці свечка"

22 сакавіка - трагічны дзень у гісторыі нашай краіны. У гэты дзень 81 год таму фашысцкія акупанты спалілі разам з жыхарамі беларускую вёску Хатынь. Назва гэтай невялікай вёскі з часам стала сімвалам трагедыі народа Беларусі падчас Вялікай Айчыннай вайны. Узгадваючы Хатынь, мы прыгадваем тысячы іншых беларускіх вёсак, знішчаных нямецка-фашысцкімі захопнікамі. Лёс спаленай вёскі за гады вайны падзялілі 628 беларускіх вёсак, 186 з іх так і не былі адноўлены. У кожнай вобласці, у кожным раёне Беларусі ёсць «сястра» Хатыні. У Бераставіцкім раёне гэта вёска Верхаўляны.

 

Па традыцыі ў гэты дзень на мітынг-рэквіем "Не згасае памяці свечка" ў Вярхаўляны сабраліся мясцовыя жыхары, прадстаўнікі ўлады, раённых структур грамадскіх аб'яднанняў, дэлегацыі працоўных калектываў, моладзь і вайскоўцы, каб ушанаваць памяць загінуўшых жыхароў спаленай вёскі. У мітынгу таксама прынялі ўдзел старшыня раённай Рады дэпутатаў Павел Панкевіч, намеснік старшыні Бераставіцкага райвыканкама Андрэй Шчука, намеснік пракурора Бераставіцкага раёна Ала Кузьма.

- Вёска Верхаўляны - адна з тых, якая падзяліла сумны лёс Хатыні, - сказаў у сваім выступе старшыня раённага Савета дэпутатаў Павел Панкевіч. - Трагедыя Хатыні - не выпадковы эпізод вайны, а адзін з тысячы фактаў, якія сведчаць аб мэтанакіраванай палітыцы генацыду гітлераўскай Германіі ў адносінах да мірнага насельніцтва нашай краіны. Мы, якія жывуць сёння, павінны памятаць, якім коштам заваявана наша шчасце, і быць удзячныя тым, хто падарыў нам свет, і зрабіць усё магчымае для таго, каб ніколі і нідзе не паўтараліся падобныя страшныя падзеі.

Упэўнены, што трагедыя вёскі Вярхаўны ніколі не будзе забытая бераставічанамі. Гісторыю трэба памятаць, гісторыю трэба ведаць - у ёй наша сіла і незалежнасць.

Удзельнікі мітынгу ўшанавалі памяць жыхароў Вярхаўлян хвілінай маўчання. Ваеннаслужачыя заставы «Сямёнаўка» зрабілі трохразовы залп у гонар загінулых.

Кожная спаленая вёска ў Беларусі – гэта жывы напамінак пра жорсткія выпрабаванні і ўрокі гісторыі. Пакуль мы будзем памятаць падзеі тых страшных ваенных гадоў, шанаваць подзвіг сваіх дзядоў і прадзедаў - не зарасце сцежка да месцаў, дзе з асаблівым болем успрымаюцца карціны мінулага.

 

Бераставіцкая газета

Людміла МАРТУС, фота аўтара